A MIAŁO BYĆ TAK PIĘKNIE.....

relacja z wtorek 23.04.2013 

A MIAŁO BYĆ TAK PIĘKNIE.....

Jako, że odjechaliśmy nieco od Los Angeles postanawiamy zmodyfikować trochę nasz plan i jedziemy do miejscowości Ventura, gdzie znajduje się siedziba parku narodowego Channel Islands. Park ten powstał w 1980 roku i jest jednym z nowszych parków. Park obejmuje 5 wysp: Santa Barbara, Anacapa, Santa Cruz, Santa Rosa i San Miguel. Pomimo że obszar parku leży tak blisko kilkumilionowej aglomeracji, nie jest on popularny. Dotrzeć na wyspę można jedynie samolotem lub łodzią. Panują tu doskonałe warunki dla życia morskiego. Zimne prądy północne mieszają się z wodami tropikalnymi, tworząc doskonałe warunki dla życia morskiego. Występują tu wieloryby, uchatki i wydry morskie a woda obfituje w plankton. W siedzibie parku byliśmy koło 10. 

Ptaszek na plaży w Ventura

Okazuje się że dostępna jest tylko wycieczka na Santa Cruz – największą z wysp. Anacapa, która według mnie jest najbardziej malownicza i fotogeniczna jest jeszcze zamknięta dla zwiedzających. Wieloryby też zrobiły nam na złość i wyemigrowały kilkanaście dni temu. Zwiedzamy Visitor Center, które jak zwykle robi na mnie wrażenie. Rangersi odpowiadają na każde nasze pytanie. Proponują nam obejrzenie filmu o swoim parku w salce kinowej. Film jest ciekawy - napawamy oczy niezwykłymi widokami dzikiej nieujarzmionej przyrody. Dzięki działalności parku na wyspach udało się odnowić populację lisów wyspowych i kilku gatunków ptaków, które występują tylko na tych wyspach.

Obserwujemy surferów przez blisko godzinę - Ventura

Po południu wracamy do centrum Los Angeles. Ela chce zobaczyć napis Hollywood na wypalonym słońcem wzgórzu. Nie wiem czemu skojarzył mi się ten napis z Mullholand Drive. Przed wyjazdem oglądałam program o moim ulubionym buntowniku Jamsie Deanie, o jego wyścigach krętymi drogami, między innymi Mullholand Drive i może dlatego zapragnęłam otrzeć się o jego legendę. Nastawiam na tą drogę, zamiast na dzielnicę przemysłu filmowego. Kiedy zjeżdżamy z autostrady, droga ostro wije się w górę, mijamy szkołę przy kościele baptystów w dzielnicy Bel Air, serpentyny wzbijają się coraz bardziej a napisu brak. W końcu nie wytrzymujemy i zawracamy. Mijając robotników pytam się o napis Hollywood. Meksykanie patrzą po sobie lekko wystraszeni i wołają szefa. Ten łamaną angielszczyzną wskazuje kierunek przeciwny do naszego i tłumaczy, że trzeba wjechać do Hollywood. W sumie logiczne, jak się zastanowić nad tym. Ale Mullholand Drive widziałam i nie żałuję.

Witek i Ania na plaży

Hollywood – nie zachwyca od razu, a właściwie wcale mnie nie zachwyca. Sunset Boulvard jest zatłoczony, pełen ludzi różnego pokroju, turyści dominują. Sklepy z dziwacznymi strojami, kina dla dorosłych, muzeum „Believe it or not” z rekordami z księgi Guinnessa. Naganiacze na każdym rogu próbują sprzedać przejażdżki lub przelot helikopterem nad posiadłościami celebrytów. Nareszcie widzimy napis Hollywood, nie jest taki okazały jak w telewizji. Gdyby to było gdziekolwiek indziej, pewnie nie zwróciłabym na to uwagi. Na Hollywood Boulvard znajdujemy Walk of Fame: czyli tablice z czarnymi gwiazdami, na których wyryte są nazwiska sławnych ludzi. Obecnie można przejść po około 2 tysiącach gwiazd, a jest jeszcze wiele pustych czekających na nowe nazwiska. Ciągną się one przez całą długość bulwaru. Po raz kolejny jestem rozczarowana. Zawsze wydawało mi się, że to są odciśnięte dłonie, nie wiem skąd miałam to wyobrażenie. Kończy się nasz czas na parkingu. W ścisłym centrum nie ma szans zaparkować, (chyba że koło motelu- 10$ za dzień). W większej odległości od epicentrum, tam gdzie my zaparkowaliśmy musimy wrócić w wyznaczonym czasie, chyba że chcemy płacić za holowanie i parking policyjny. Nie ma taryfy ulgowej. Butelki z wódką mamy przeznaczone na inny cel niż przekupstwo.

"Moja dziewczyna powiedziała, że mnie zostawi, jeżeli jeszcze raz pójdę surfować. Będę naprawdę za nią tęsknił" - naklejka na samochodzie

Bez żalu wyjeżdżamy z tej dzielnicy i przemieszczamy się do Santa Monica - przynajmniej próbujemy. Na mapie wygląda, że jest tuż obok, a w rzeczywistości robi się z tego 20 mil, albo i więcej. Krążymy po tym molochu, próbujemy się odnaleźć, ale nawet nawigacja daje za wygraną. Kiedy docieramy do Santa Monica (reklamowana jako najlepsza plaża rozrywkowa na wybrzeżu) jest już ciemno. Próbujemy po raz kolejny zaparkować. Pomimo późnej godziny wieczornej nie ma takiej możliwości. Ogromny parking przy molo – koszt 10$ rozsierdza nas do białej gorączki. Oglądamy z daleka pięknie oświetloną plażę z kolorowymi lampkami wzdłuż molo. Nikt już nie ma ochoty wychodzić gdziekolwiek. Udajemy się na zasłużony odpoczynek.

Coś dla panów - Hollywood

Coś dla pań

Coś dla dzieci

Coś dla fanów WBK

PIERWSZY DZIEŃ W MIEŚCIE ANIOŁÓW

Lotnisko w Los Angeles wita nas plakatem Gubernatora, który z wielkim białym uśmiechem zachęca podróżnych do odwiedzin swojego ukochanego stanu i inwestowania w nim pieniędzy. Jesteśmy bardzo zmęczeni. W samolocie nie zmrużyliśmy nawet oka. Anka nawijała jak zwykle.

Seniora Garcia to szczupła kobieta około czterdziestki. Ciemna karnacja i czarne krótkie włosy dodają jej uroku. Poważna twarz, ani jeden mięsień na jej twarzy nie drgnie. Tylko jej oczy zdają się być wyraziste i przenikliwe. Po jednym spojrzeniu wie wszystko. To ona woła nas do kontuaru i ona będzie decydowała, czy pozostaniemy na ziemi amerykańskiej, czy wrócimy następnym samolotem do domu. Prosi o paszporty i deklaracje celne. Sprawdza dokładnie dokumenty, pyta dokąd jedziemy i jakie są nasze powiązania rodzinne z Elą. Odtąd zwraca się do niej: „cousin”, pobiera od wszystkich odciski palców (oprócz Ani). Nareszcie przybija pieczątki w paszporty i jesteśmy wolni.

Wychodzimy przed halę przylotów obładowani bagażami. Gorące powietrze nie bucha nam w twarz, jest wietrznie, ale pogodnie. Wahadłowce z różnych wypożyczalni podjeżdżają co chwilę. Jest Alamo, Budget, Avis, nareszcie i Hertz.. Po następnych kilku minutach jesteśmy już w wypożyczalni. Pomieszczenie jest ogromne, ma przynajmniej 15 stanowisk, taśma jak na lotnisku reguluje kolejkę. Lampka się zaświeciła przy stanowisku sympatycznego starszego pana. Podchodzę z rezerwacją w ręku. Po rutynowych grzecznościowych zwrotach Pan podaje mi formularz do podpisania i tłumaczy, że teraz zablokuje mi depozyt, a po powrocie mam do zapłaty 1350$. Spoglądam na ten papier z niedowierzaniem. Zapłaciłam już 1200$ za samochód i nie zamierzam dopłacać jeszcze raz tyle. W słupku wypisane: ubezpieczenie OC, AC, ubezpieczenie zdrowotne, pomoc drogowa. Tłumaczę Panu, że ja już ubezpieczenie OC zapłaciłam i pokazuję potwierdzenie, ubezpieczenie zdrowotne mamy z Polski, a za pomoc w holowaniu dziękujemy. Mina mu zrzedła. Z irytacją oddaje mi papiery.

• Jak dla mnie w ogóle możecie niczego nie wykupować – mi nie zależy – wcale nie chcę Was naciągać – już z wyraźną irytacją odpowiada
• W takim razie dziękuję – nie potrzebuję tych dodatkowych ubezpieczeń. Proszę tylko o AC.
• Ok. Tylko pamiętajcie, jak zatrzaśniecie kluczyki w środku – nie miejcie do mnie pretensji.

Podaje mi papiery do podpisu i żegnając życzy mi, abyśmy nie zatrzasnęli kluczyków w samochodzie. Jak miło z jego strony. Kiedy odchodzę, zerkam jeszcze raz w papiery. Nazwisko jest wypisane: SKI WITOLD STUDZIN. Wracam się i z wielkim uśmiechem na twarzy pytam:

• Nie wiem czy to ważne, ale to nazwisko jest nieprawidłowe.

Spogląda na mnie z nikłą nadzieją i mówi: to nie jest ważne.

• Na pewno? Sądzę jednak, że to jest istotny szczegół. I podaję mu papiery z powrotem. Ten już z zupełną rezygnacją przyjmuje dokumenty i zaczyna całą procedurę od nowa.

Wychodzimy z numerem 928. To numer naszego boksu na parkingu. Żadnego kluczyka, dowodu rejestracyjnego, nic. Idziemy na koniec parkingu ciekawi jaki samochód będzie na nas czekał. Przy naszym numerze czeka piękny, błyszczący czarny van – Chrysler Town&Country. Jest naprawdę okazały, siedmioosobowy z wielkim bagażnikiem – w pełni spełnia nasze oczekiwania, a właściwie bije je na głowę. Jesteśmy tylko zdziwieni, że nie ma nikogo, kto by nam wytłumaczył jak w tym samochodzie wszystko działa. Zaczepiam Pana na parkingu. Jest nieco zdziwiony niektórymi naszymi pytaniami, ale odpowiada na wszystkie ze spokojem. Okazuje się, że mamy DVD więc możemy oglądać filmy, kamera uruchamia się, gdy cofamy – co jest przydatne, biorąc pod uwagę wielkość tego vana. Wszystkie fotele są podgrzewane, a w rogu jest nawet zwyczajne gniazdko, nie potrzebna nam przetwornica. Ani najbardziej się podoba, że wszystkie drzwi są automatyczne, otwierają i zamykają się, gdy przyciśnie się przycisk. To będzie nasz domek przez najbliższy miesiąc. Już lubimy naszego vana.

Czas ruszać. Tylko kto pierwszy będzie prowadzić. Lekko przeraża nas wielkość samochodu i to, że samochód jest z automatyczną skrzynią biegów. Ja idę na pierwszy ogień. Na szczęście niemal od razu czuję, że mam władzę nad tym samochodem i nie trzeba zmieniać biegów – wspaniale.

Nasz domek na kółkach

Jest już dosyć późno. Trzeba zjeść coś konkretnego. Wspominamy ostatni posiłek (deser) z samolotu. który był tak niedobry, że nawet Witek wzdrygnął się przy pierwszym kęsie i odłożył z niesmakiem. Szukamy amerykańskiej restauracji, koniecznie z wi-fi.

Okolica wokół lotniska mocno zaniedbana, w większości zamieszkana przez Meksykanów i inne hiszpańsko-języczne nacje. Zatrzymujemy się kilkukrotnie, ale albo nie ma wi-fi albo tak śmierdzi starym olejem, że rezygnujemy. W końcu znajdujemy sieciową restaurację z amerykańsko- meksykańskim menu. Zamawiamy bar sałatkowy. Możemy jeść do woli, są tortille i owoce, zupy, sałatki i kiełbaski. Głód został zaspokojony. Niestety okazuje się że wi-fi jednak nie ma, więc nie pozostaje nic innego jak znaleźć jakieś rest area w okolicy i iść spać. Nasza mapa pokazuje rest area na autostradzie I-5.

Los Angeles nocą jest lekko przerażające, po 6 pasów w każdą stronę, co chwila zjazd na inną autostradę, ślimaki i sznur samochodów nawet w nocy. Jakimś cudem nie trafiamy na tą rest area. Zatrzymujemy się na stacji benzynowej, chcemy kupić nową mapę. Grubawa ekspedientka, oczywiście Meksykanka ze zbiorem przepięknych złotych zębów standardowo zaczyna pytać skąd jestem. Odpowiadam po hiszpańsku. Gdy ta usłyszała swój rodzimy język zrobiła się bardzo miła i zaczęła wypytywać o Polskę. Od słowa do słowa sama zaproponowała, żebyśmy przespali się u nich na stacji, twierdząc, że jest tu bardzo bezpiecznie. Tak też zrobiliśmy. W naszym samochodzie po złożeniu wszystkich siedzeń mamy tyle miejsca, że cała nasza czwórka może się wyspać – jest ciepło, miło i nie pada na głowę. Do jutra!

PINDYRYNDA W USA - PODRÓŻ W CZASIE

NIEMOŻLIWE STAŁO SIĘ MOŻLIWE

wtorek 23.04.2013

Wszyscy śpią oprócz mnie. Jest 2.45 czasu polskiego. Ciemno, ale nie zupełnie cicho. W Los Angeles jest piąta rano. Mój organizm strajkuje i nie chce już spać chociaż wiem, że powinnam. Słyszę szum przejeżdżających samochodów. To miasto nigdy nie śpi.....

W niedzielę stajemy przed bramką na autostradę A4 czekając grzecznie na naszą kolei, Tuż przed nami motocyklista próbuje odebrać bilet z automatu, parokrotnie nerwowo stukając w przycisk, ale bilet się nie pojawia. Wtedy to przez moją głowę przemyka myśl, że coś tu jest nie tak. Nie wszystko pójdzie tak gładko. Zły omen. Nie cierpię przesądów, więc błyskawicznie się karcę. Pani z kasy wychodzi z rolką nowego papieru, w tym czasie Darek – nasz wspaniały kierowca wycofuje samochód i wjeżdżamy do sąsiedniej bramki. Już jest wszystko w porządku. Mkniemy w stronę Katowic, aby za godzinę siedzieć w autobusie do Warszawy.

Ela obok swojego ukochanego kierowcy w drodze do Katowic

Polski Bus jest bez zarzutu. Droga mija szybko i wesoło. Ance jak zwykle nie zamyka się buzia. Odkąd otworzy oczy, aż do momentu zaśnięcia trajkota bez końca. Moje próby uśpienia jej w czasie jazdy spełzają na niczym. Kiedy Przemek odbiera nas z dworca jesteśmy już nieźle zmęczeni. Na szczęście maraton, który jeszcze pół godziny temu przebiegał przez okoliczne ulice skończył się i policja otworzyła nieczynne przez kilka godzin arterie stolicy. W samochodzie huczy głośna muzyka, a Ania! Zasnęła w najlepsze.

Pierwsza niepokojąca informacja nadchodzi od mojej mamy. W TVN24 podali komunikat, że w Niemczech planowany jest strajk generalny linii lotniczych. Oznacza to, że największe niemieckie lotniska mogą być unieruchomione w poniedziałek.

• Na którym lotnisku macie przesiadkę? - słyszę w słuchawce.
• W Monachium.
• Franfurkt na pewno strajkuje. Ale jeżeli chodzi o Monachium to nie jestem pewna. - relacjonuje mama.

Oglądamy Teleekspres. Złe nowiny się potwierdzają. LOT wstrzymuje wszystkie loty do naszego sąsiada. Wyczywam w żołądku niewielki niepokój. Od razu przypomina mi się nasza poranna przygoda z biletem. No tak, ale przecież na autostradę wjechaliśmy szczęśliwie, więc i teraz musi się udać. Sprawdzamy stronę internetową naszego przewoźnika. Nasz lot jest odwołany. Wybieram numer infolinii i słyszę miły głos sekretarki: Wybierz jeden, jeżeli chcesz zarezerwować bilet, wybierz dwa jeżeli chcesz zmienić rezerwację..... Szlag mnie trafia. Cierpliwie naciskam kolejne przyciski, aby po kilku minutach usłyszeć: „Konsultant jest obecnie zajęty, proszę czekać na połączenie”. Czekam, czekam…..i nic. W końcu rezygnuję. Trzeba działać energiczniej. Jedziemy na lotnisko Chopina, aby rozwiązać problem u źródła.

Przemek w akcji

Przez głowę przechodzą mi różne wersje wydarzeń. Pewnie na lotnisku są już dzikie tłumy, żądne krwi. Ciekawe jak długo będziemy musieli czekać w kolejce. Na terminalu okazuje się, że nie ma żadnych kolejek. Pani z obsługi LOTU ze stoickim spokojem zmienia nam rezerwację. Zmiana jest dla nas korzystna. Jutro polecimy przez Londyn. Skraca się czas lotu – zamiast o 20.30 będziemy w Los Angeles o 14.30. W Lodynie mamy tylko 2,5 godziny postoju. Decyzja o przyjeździe na lotnisko okazała się słuszna. Dopiero jutro okaże się jakie inne osoby miały problemy ze zmianą rezerwacji. Dziewczyna lecąca do Denver próbowała się dodzwonić do LOTU przez 6 godzin. Dopiero telefon do amerykańskiego przedstawiciela naszych linii pozwolił jej na zmianę rezerwacji.

Nie inaczej było z innymi pasażerami, którzy skarżyli się na beznadziejną obsługę i wielogodzinne wydzwanianie.

W poniedziałek jesteśmy na lotnisku o 5.30. Przy odprawie bagażowej pojawiają się kolejne trudności.

• proszę okazać potwierdzenie zawarcia związku małżeńskiego – prosi pan z obsługi.
• robię wielkie oczy i odpowiadam - nie mam przy sobie. - to poproszę dowód osobisty.
• jeszcze lepiej – myślę – grzebię w torbie chociaż dobrze pamiętam, że wczoraj go wyciągnęłam z portfela, żeby nie wozić go ze sobą niepotrzebnie. Podaję mu prawo jazdy.
• przepuszczę Panią, bo na zdjęciu jest Pani podobna – ale nie gwarantuję, że w Los Angeles nie będzie miała Pani problemów – wspaniałomyślnie pocieszył mnie ten flegmatyczny osobnik. Zapomniałbym jeszcze – macie Państwo oddzielne miejsca, nawet dziecko. Proszę przejść do informacji, aby zmienić miejsca, bo ja już nie mogę tego zrobić.

Ręce mi opadły. Standardowo odsyłano nas od stanowiska do stanowiska, abyśmy w końcu sami w samolocie zamienili się z inną pasażerką, żebym chociaż ja siedziała koło Ani.

Ania z Witkiem na lotnisku

W Londynie najpierw czekamy na autobus, który transportuje nas do innego terminala i kolejna kontrola przed nami. Strażnik prosi, aby Ania podała mu swoją ukochaną lalę do kontroli. Ta ani nie myśli, żeby się zgodzić. Usta niebezpiecznie zaczynają drgać, dolna warga opada w dół. Witek próbuje ją przekonać, że ten Pan chce tylko zbadać czy lala jest zdrowa, ale Ania coraz bardziej się buntuje. Łzy lecą jej po policzkach i coraz mocniej tuli Zuzię. Niemal wyrywam jej lalkę. Dlaczego zabieracie mi moją córeczkę? - krzyczą do mnie jej zapłakane oczy.

W międzyczasie Eli torba zostaje odłożona na bok. To oznacza dodatkową kontrolę jej bagażu.

• Co tam masz Elu? - pytam. 
• Zapomniałam wyjąć kosmetyczki 
• Co? To teraz wszystko Ci przetrząsną – spoglądam ze zgrozą na walizkę pasażerki obok, której rzeczy leżą rozbebeszone, a każdy przedmiot jest dokładnie sprawdzany.

Strażnik każe Eli otworzyć torbę i pokazuje ręką, że ma niczego nie dotykać. Wyciąga kosmetyczkę a z niej tusz do rzęs i pyta:

• mascara?
• Yes – odpowiada Ela.

• mascara? pyta ponownie, podnosząc kolejny tusz
• Yes. Przecież muszę być przygotowana – odpowiada niczym nie zdeprymowana Ela.

Zrezygnowany kiwa głową, zabiera wszystkie kosmetyki i po kilku minutach przynosi je zafoliowane.

Teraz już tylko odprawa biletowa. Nie mamy biletów na ten nowy lot. Przy kontuarze Pani prosi o adres pobytu w USA. Odpowiadam grzecznie, że nie posiadam takowego, gdyż będziemy się nieustannie przemieszczać. Ona koniecznie chce znać adres, chociaż pierwszego noclegu. Odchodzę na bok, biorę przewodnik i szukam jakiegoś adresu, żeby się odczepiła. Na moje nieszczęście przewodnik z adresami poszczególnych atrakcji, hoteli itd. mam w bagażu głównym. Przy sobie mam tylko przewodnik po parkach narodowych, a tam nie ma takich informacji. Otwieram losowo na Parku Death Valley i przepisuję nazwę jakiegoś pensjonatu, o którym wspominają w tekście, nie ma tam jednak dokładnego adresu. W środku ogarnia mnie panika, ale z uśmiechem podaję jej nazwę noclegu i odpowiadam, że tutaj mamy zabukowany pierwszy nocleg. To ją niejako uspokaja, ale prosi o kwity bagażowe.

• Jakie kwity? myślę gorączkowo i odruchowo wkładam ręce do kieszeni spodni. Wyciągam 2 malutkie kwity, o których szczerze mówiąc zapomniałam. W normalnej sytuacji do niczego one nie byłyby potrzebne, ale dla nas były ważne, gdyż my odprawialiśmy się de facto od nowa.
• Jeszcze dwa – prosi Pani.

Przeszukę kurtkę, spodnie. Nie mam.

• Proszę się pośpieszyć, za 2 minuty system się zablokuje i nie wylecicie.
• Co? robię po raz kolejny wielkie oczy i próbuję odciągnąć od swojej nogi Anię, która zmęczona i marudna zaczyna płakać. Witek oskarża mnie, że ja miałam przecież wszystkie kwitki.

Panika ogarnia mój umysł przez kilka sekund. Co teraz? Na szczęści od razu myślę, że muszę wyłączyć lampkę paniki w swojej głowie i bezwłocznie skupić się nad rozwiązaniem. Proszę Elę, żeby wzięła ode mnie Anię i myślę. Czas mija nieubłaganie. Proszę wszystkich o przegląd rzeczy.

Ela wyciąga rękę z górnej kieszeni kurtki i ze zdziwieniem wyciąga brakujące kwitki. Podajemy je szybko obsłudze i już wszystkie urzędniczki dopasowują kwitki z biletami i paszportami, których w sumie mamy siedem, więc chwilę to zajmuje. Na szczęście dosłownie w ostatniej chwili zostajemy odprawieni i już biegiem ruszamy w stronę bramek. Lotnisko Heathrow jest ogromne o czym przekonujemy się biegnąc, mijając kolejne korytarze i strzałki wskazujące kierunek do bramki 217. W końcu docieramy do celu. Uśmiechnięci podajemy bilety, ale uśmiech szybciej znika niż się pojawia.

• Proszę o przejście na bok. Jest problem z Waszymi bagażami – prosi Pani z obsługi.
• Poproszę o paszporty i kwity bagażowe.
  
  
  

  

  Ania śpi w samolocie

Tym razem podajemy je od razu. Procedura trwa dłuższą chwilę, ale po kolejnym nerwowym czekaniu – wszystko okazuje się w porządku.

Gdy siedzimy już w samolocie, tym razem obok siebie, emocje opadają, ale przypomina nam się o adresie tego pensjonatu, który podaliśmy na lotnisku. Koniecznie potrzebujemy dokładny adres, bo będziemy musieli podać ten adres na deklaracji celnej. Piszę SMS do Ani, aby mi sprawdziła na szybko adres tego lokalu. ale za chwilę otrzymuję odpowiedź, że nie ma w domu prądu, bo jest awaria , więc nia ma jak mi sprawdzić. Na szczęście działa mi jeszcze telefon i dzwonię do pracy. Adam podaje mi adres i już naprawdę możemy odsapnąć. Tak nam się przy najmniej wydaje..... cdn.

Ps. Mamy za słaby internet, żeby przesłać zdjęcia. Ale będziemy w Visitor Center - to może uda się coś dodać

pozdrawiamy wszystkich.